Polne Drogi

cejot

No to wycieczka naszym bzyczkiem pod Madryd udała się nadspodziewanie dobrze (wbrew przewidywaniom Hyhy

). Większą relację umieścimy jak się ogarniemy ze zdjęciami i chwilkę odsapniemy. Ogólnie zrobiliśmy 6600km a największy dzienny przejazd to około 1400km - było troszkę smaczków i niespodzianek ale to w opisie się pojawi Mruga

ili

Już jestem pod wrażeniem. Padam

cejotka

Twoja i Nocka pomoc przed wyjazdem była dla nas bardzo ważna Wesoly

Przede wszystkim kupiliśmy w Niemczech solidny atlas Europy, rady Nocka w sprawie noclegów na Autohofach były też strzałem w dziesiątkę. Zwyczajnie czuliśmy się bezpieczniejsi mając tę wiedzę Wesoly

I ominęliśmy szerokim łukiem Paryż, bo na wszelki wypadek pojechaliśmy na Sens i Orlean. Owszem, trochę dalej, ale przyciąganie Paryża mniejsze i większa pewność ominięcia Wesoly

cejotka

No dobra, część zdjęć już wgrana, więc opiszę tę część podróży. Szalony pomysł wyjazdu zrodził się pod koniec sierpnia zeszłego roku kiedy dowiedzieliśmy się, że zaprzyjaźniony ksiądz (Paweł) wyjeżdża na rok do Hiszpanii. Ha! No to może by tak go najechać. Zapytany o to Paweł chyba nie bardzo wiedział co robi, bo się zgodził Mruga

No i od tamtej pory kwitła w nas myśl o wyjeździe. Początkowo pomysł był, żeby jechać z Nockami, nawet na to konto został kupiony "autobus", ale niestety Izunia wylądowała w sanatorium, więc ze wspólnego wyjazdu nici. Szkoda. No nic, zaczęliśmy przyzwyczajać się do myśli, że jedziemy sami koliberkiem. Nadeszła połowa kwietnia i trzeba było intensywniej planować wyjazd. Koliberek został oddany najpierw mechanikowi do przeglądu,potem blacharzowi, bo to cudo ma ramę, więc dobrze byłoby sprawdzić w jakim jest stanie, żeby po drodze nie było przykrych niespodzianek. Czarka coś podkusiło, żeby zamiast oleju mineralnego wlać do silnika półsyntetyk. No i to była przyczyna pierwszej przygody zaraz na starcie, ale o tym za chwilę. Teraz mamy czwartek i pakujemy się na wyjazd. Z domu startujemy w okrojonym składzie, bo tylko z Bartusiem, Ola jest na zielonej szkole w okolicy Kudowy Zdroju. Plan jest taki: jedziemy na nocleg do Nocka i rano ruszamy po Olę i do granicy z Czechami.
Wyruszyliśmy 26.04 w południe. Po przejechaniu około 30 km na Czarka spływa olśnienie: "Masz dowód rejestracyjny?" Hm, no oczywiście, że mam w kieszeni spodni, które leżą w domu Zawstydzony

No dobra, czyli zawracamy i jazda po dowód. Podejście drugie do wyjazdu, czyli mamy już dokumenty, przy okazji sprawdzam nasze dowody osobiste, dzieci też, ubezpieczenie samochodu, nasze zdrowotne - dobra, dokumenty są, to jedziemy. Pierwszy postój na obiadek w knajpce po drodze:

Bartuś zamawia ukochane ruskie pierogi, my też jakieś jedzenie i po krótkim postoju jeszcze dopijamy kompot i w drogę:

Za Częstochową przykra niespodzianka: zaczyna świecić się kontrolka oleju. Coś jest nie tak. No nic, dojedziemy do Nocka, to panowie zrobią burze mózgów co dalej.
U Nocka kolejna niespodzianka: grypa żołądkowa, więc szybko zaliczamy sklep, żeby kupić niezbędne lekarstwo w postaci wódki żołądkowej gorzkiej. Nocek wygląda na półżywego, leży na kanapie w salonie i ledwie zipie. Co jakiś czas wstępują w niego jednak nadludzkie siły i nabiera niespotykanego wigoru. To te chwile gdy pędzi do toalety Mruga

Pomiędzy tymi chwilami wyglądał tak:

Ale od czego jest wódka? Powoli życie w Nocka wraca i panowie myślą co zrobić z olejem. Nocek jest zdecydowanie na "nie" dla półsyntetyku i radzi, żeby wymienić go na mineralny. Cejot się waha, ale ostatecznie autorytet zawodowego kierowcy robi swoje i koliberek z samego rana w piątek ląduje w warsztacie, a my w pracy Nocka, gdzie spotykamy Iliego. Informacja, że udajemy się właśnie do Hiszpanii w Andrzeju wywołuje okrzyk: "Tym bzyczkiem?!" i odruch łapania się za głowę. Ciekawe czemu? Mruga

No przecież nasz koliberek to prawie jak jego ciężarówka przewala oczami

No dobra, wiem, że "prawie" robi wielką różnicę Wesoly

W końcu ustalamy trasę, przyjmujemy do wiadomości masę rad od Andrzeja i od Jarka, zapewniamy, że w razie czego będziemy dzwonić i wyruszamy po Olę. Oczywiście rady były bardzo cenne o czym się przekonaliśmy zaraz wieczorem i potem na całej trasie Padam

Andrzej jeszcze pocieszył nas, że w poniedziałek rusza do Francji, więc w razie czego będzie nas zgarniał po drodze Wesoly

Olę przejęliśmy w drodze. Dzieciaki już wracały i w czasie jazdy kontaktowaliśmy się z kierowcą, żeby ustalić gdzie możemy dziecię przejąć. Udało się rewelacyjnie, bo obok knajpki z pysznym pstrągiem Wesoly

W oczekiwaniu na rybę:

Najedzeni, w towarzystwie zadowolonej i roztrajkotanej Oli ruszamy w drogę. Oczywiście przygoda jest w samej wycieczce, więc zamiast jechać wygodną drogą szybkiego ruchu do Kudowy, my wybieramy drogę stu zakrętów Wesoly

Trzeba przyznać, że robi wrażenie, mój lęk wysokości czasem ostro daje się we znaki, ale warto było Wesoly

W Kudowej postój, bo trzeba kupić benzynę, euro, wódkę żołądkową na drogę jakby się okazało, że Nocuś sprzedał nam jelitówkę, wstępujemy też na lody, bo upał jest nieziemski:

Kudowa to miasteczko uzdrowiskowe, o tej porze roku puste i leniwe:

choć pełne uroku:

Dobra, wszystko kupione, benzyna zatankowana, toaleta odwiedzona, można ruszać. Jest piątek 27.04, godzina 17.00
Jedziemy przez Czechy, do Niemiec, potem dalej przez Francję w kierunku północnej Hiszpanii.
Czechy nie zapewniły nam jakiś większych atrakcji, przemknęliśmy przez nie całkiem sprawnie, nawet nie gubiąc się w Pradze. Wjechaliśmy do Niemiec i zatrzymaliśmy się na kolację i po benzynę. Kolacja wypadła w ulubionej dziecięcej jadłodajni, czyli w McDonaldzie Wesoly

Ale zanim pójdziemy jeść, to trzeba było doczyścić szybę z owadów:

Po kolacji Czarek rozłożył dzieciom siedzenia tak, żeby mieli łóżko i mogli iść spać w każdej chwili. My postanawiamy jeszcze jechać ile się da, aż nam się znudzi Mruga

Po rozłożeniu siedzeń dzieci mają bardzo wygodne łóżko do spania. Mają też telewizor, więc oglądają sobie filmy nagrane na karcie pamięci. Wygląda to tak:

Dzieci poszły spać, a my przemierzamy Niemcy. Jednak zmęczenie powoli daje się nam we znaki i w okolicy Norymbergi postanawiamy przenocować. Znaleźliśmy Autohof i powoli lokujemy się do spania. Następnego dnia rano Czarek zrobił zdjęcia:

Dzieciaki jeszcze śpią, więc my szybko pijemy poranną kawę i ruszamy w drogę:

Na stacji spotkaliśmy stare niemieckie ciężarówki:

No dobra, ruszamy w stronę Saarbrucken i granicy francuskiej. Około 9.00 dzieciaki na dobre się obudziły, więc czas na śniadanie. Zatrzymaliśmy się na kolejny postój:

Przed nami Francja. Pełni zapału i optymistycznie nastawieni do świata ruszamy. Mijamy granicę francusko-niemiecką i powoli optymizm z nas uchodzi. Nie dość, że autostrady płatne i to naprawdę spore pieniądze to dodatkowo zaczyna się rzepak Zly

No, ok. 20 km rzepaku, potem kolejne 50 km rzepaku i nic więcej, potem bramka na autostradzie i trzeba płacić, potem znów rzepak, dla odmiany wał dźwiękoszczelny a za nim, co? No jasne, że rzepak Zdegustowany

!!! Jak lubię żółty kolor, tak teraz miałam dość: rzepak, rzepak, rzepak, rzepak... rzepak, rzepak - cholery można dostać!
Wyglądało to tak:

W końcu Cejot miał już tak dość, że robimy postój na gimnastykę i odpoczynek, bo za chwilę będziemy wszyscy spać:

A potem znów w samochód i co? No oczywiście rzepaku ciąg dalszy Wesoly

Kolejny postój gdzieś w Francji, żeby odgonić senność:

No i powtórka z dnia poprzedniego, czyli dzieciaki idą spać, a my jedziemy nadal. Od jakiegoś czasu pada deszcz, co też wzmaga senność, ale jedziemy, bo chcemy zdążyć na niedzielę do Pawła. Powoli optymizm nas opuszcza, rzepak jednak dał nam się mocno we znaki. Generalnie nasz nastrój doskonale odzwierciedla zdanie: ciemno, zimno, pada deszcz a do domu daleko. Czy to aby na pewno był dobry pomysł, żeby jechać?

No, ale w sumie co mamy robić? Jedziemy dalej. Dotarliśmy do Poitiers i mamy dość, idziemy spać. Jeszcze przed snem po kieliszku wódki, bo coś czujemy, że jednak wirus jedzie z nami. O rany...

Poranek wita nas lepszą pogodą (chwilowo), a i nasze nastroje też ciut lepiej. Dzieciaki wstały razem z nami, więc jemy śniadanie i zbieramy się do drogi:

Nasz koliberek na parkingach:

Ruszamy w stronę Hiszpanii. Oczywiście towarzyszy nam co? RZEPAK! i deszcz Wesoly

W pewnym momencie Czarek ma już dość, chce mu się spać potwornie, więc kapituluje (bo dotychczas dzielnie prowadzi tylko on) i zatrzymujemy się, żeby zamienić się miejscami. Siadam za kierownicą, Czarek robi zdjęcie telefonem, wywala śmieci i w drogę.

Jedziemy juz jakąś chwilę, gdy Cejota urzekła chmura przed nami i postanawia zrobić zdjęcie. Maca się po kieszeniach, potem na półeczce przed sobą, potem coraz bardziej nerwowo po kieszeniach i... telefonu nie ma
Niepewny

No pięknie! Zawrócić na autostradzie się nie da, powrót w miejsce postoju to co najmniej 100km nadkładania drogi. Panika w samochodzie coraz większa. No cóż, Św Antoni RATUNKU!!! Prawda jest taka, że ten święty jest dla mnie nieziemsko cierpliwy, tyle razy ile mi uratował tyłek w moim bałaganiarstwie to nie zliczę, więc teraz jadę i proszę znów o pomoc. Zatrzymaliśmy się na kolejnym parkingu i Czarek wpadł na pomysł, żeby zadzwonić na jego komórkę. Jeśli została na tamtym parkingu to może ktoś odbierze i jakimś niepojętym sposobem uda mi się z nim dogadać i dowiezie komórkę na nasz parking. Dzwonię i totalny szok, słyszymy telefon w samochodzie! Zdziwiony

Był na półeczce z przodu samochodu. Półeczka była przeszukana i obmacana i nic, a teraz okazuje się, że telefon leży sobie spokojnie. Chwała Panu! Św Antoni DZIĘKUJĘ! Kolejny raz! Pakujemy się do auta, pytam czy mam prowadzić dalej, ale okazuje się, że groźba utraty telefonu była na tyle mobilizująca, że senność przeszła jak ręką odjął przewala oczami

Nawet kawa nie jest tak skuteczna Wesoly

Czyli jedziemy dalej, przed nami Hiszpania już za chwilę, już za momencik Wesoly

I w końcu po przejechaniu kolejnych bramek na autostradzie i zapłaceniu ileś razy 4,30 potem 0,70 potem znów 3,20 itd w końcu wjeżdżamy do Hiszpanii. Na dzień dobry postój w restauracji:

Noooo, teraz to my się już na pewno nie będziemy nudzić! Góry takie, że klękajcie narody!

Jazda tunelami, serpentynami była naprawdę czymś dla czego warto było męczyć się przez rzepak Wesoly

A już przełęcz Samosierra powaliła nas na kolana! Nie mówiąc o pobycie u Pawła! Teraz wiemy na 100% że pomysł z wyjazdem był rewelacyjny! Ale to w następnym odcinku Mruga

Jak tylko Cejot wgra kolejne zdjęcia to będzie ciąg dalszy Wesoly

NOCEK

Aa tak szczerze to Cejot (wel Czarek & Tomek) to był z wami ?????? Zdziwiony

cejot

Był ale incognito więc ciiiiii Mruga

Luca

No dawać dalej, bo mi się fajnie czytało, a tu taka przerwa w nadawaniu. Wesoly

P.S.
A Nocek to na pewno nie był chory, tylko chciał was wziąść na litość i zatrzymać, byście dalej nigdzie nie pojechali Mruga

Flar

Liczył że wysępi nalewki lecznicze Jezyk

cejotka

No toż piszę, że lekarstwo nabyliśmy. Na tę francę najlepsza jest żółta żołądkowa gorzka. Nie ma zlituj. Wesoly

NOCEK

O tak Kasia ma rację , ale , zdaje mi się że zaczyna mnie zaś brać i chyba Cejoty mogli by wpaść z likarstwem Mruga

cejotka

Ty mnie Nietoperz nie drażnij Mruga

Ładuj swoje szanowne cztery litery na Trampka i jazda teraz do Cejotów! Mruga

A tak na serio to teraz jest czas odwyku, następne nalewki będą dopiero jak zaczną się owoce Wesoly

Pierwsze na tapetę idą truskawki Jezyk

PS Mam nadzieję, że Cejot wgra kolejne zdjęcia to nasmaruję dalszy ciąg Wesoly

ili

Sorrasy. Zwracam honor bzykowi -kolibrowi. Toż to zacna i naprawde dzielna haligonka. Moje pierwsze wrażenie widzac TEN pojazd nie napawało mnie do optymizmu. W ogolnym zarysie widzialem droge jaka macie pokonac a sami juz wiecie ze nie jest to wyprawa do Sopotu(Brynowa) i spowrotem.
Gory ,doliny i wszędobylski rzepak Rotfl

. Ciesze sie ze wszystko poszło oki i ze daliscie rade zwlaszcza ze byliscie skazani na mape bez udziału GPS. ( Ja bez GPS gine Wesoly

) A jak słysze Paryż to nogi się mnie uginają Super

. Zatem wielki szacun dla pilota tej eskapady bo kierowca tylko walcuje w/g wskazań. A z tego co tu widze to pan Cejot tylko sobie prowadził beztrosko subare pozostawiajac cała reszte pilotowi bezczelnie sadzajac go za stery bo był kuna wiecznie SENNY!!! Tak mi zaimponowała ta subara ze obserwuje alegro pragnac byc posiadaczem tak dzielnej i praktycznej haligonki. Padam

cejotka

Ili! jak ja Cię lubię!!! Nareszcie mnie ktoś docenił, moją ciężką pracę, ślęczenie nad mapą!!! Mruga

Ale tak serio, to jechać tyle km za kółkiem tez nie jest łatwo,bo ja się przynajmniej mogę wiercić, gapić na boki, machać łapami, a Cejot miał te czynności utrudnione Mruga

A co do jazdy bez gps. Wcale Ci się nie dziwię, że się gubisz, bo jeśli sam chciałbyś jechać po mapie i jednocześnie prowadzić samochód to niechybnie dostałbyś zeza rozbieżnego Mruga

cejotka

No dobra, to teraz ciąg dalszy Wesoly

Jedziemy przez góry i tunele, mosty takie, że moje włosy stają dęba. Trzeba przyznać, że Pireneje robią wrażenie Wesoly

Humory mamy zdecydowanie lepsze na co wpływ ma urozmaicenie krajobrazu, ale przede wszystkim brak rzepaku Wesoly

Ani jednego poletka! O jak dobrze!!! Wesoly

W pewnym momencie nasza droga wiedzie tuż nad oceanem, Co prawda widać go tylko w dolinkach, ale zawsze co ocean to ocean Wesoly

:

Powoli krajobraz łagodnieje, góry się spłaszczają i naszym oczom ukazuje się typowy hiszpański widok: pagórki pokryte nieurodzajną pomarańczową glebą, gdzieniegdzie drzewka oliwne i pinie. Od czasu do czasu winnice i pastwiska gdzie pasą się krowy i owce.

Co jakiś czas mijamy byka Wesoly

Dopiero od Pawła dowiadujemy się, że jest to pozostałość po reklamie, które są zakazane wzdłuż autostrad Hiszpanii. Byk jednak tak wtopił się w krajobraz, że został ułaskawiony i co jakiś czas spogląda na przejeżdżających z pagórków.
Powoli zmierzamy do przełęczy Samosierra. Już na mapie widać, że będzie ciekawie, bo jest znaczek, że nie można wjeżdżać na tę drogę z przyczepami campingowymi. No nieźle się zapowiada! Kiedy dojeżdżamy faktycznie otwieramy buzie z wrażenia. Powoli wspinamy się na wysokość ponad 1400 m npm, wokoło leży cienka warstwa śniegu, ale droga jest w stanie idealnym.

Wrażenia niesamowite zarówno podczas wjazdu jak i później zjazdu. Napisy nawet po arabsku żeby hamować silnikiem. Tzn nie znam arabskiego Mruga

ale skoro po angielsku była właśnie taka informacja to zakładam, że na kolejnej identycznej tablicy robaczki tam umieszczone właśnie mówiły o takim hamowaniu Wesoly

Coraz bliżej nam do Pawła, w sumie odliczamy już ostatnie kilometry. Niestety robi się ciemno, na mapie nie ma miejscowości, w której on mieszka, wiemy tylko mniej więcej, że będziemy musieli skręcić z drogi nr 103. Na szczęście Czarek zauważa kierunkowskaz na Talamanca de Jarama. Ostatnia prosta i jesteśmy na miejscu Wesoly

Teraz na azymut, czyli na wierzę kościoła Wesoly

Wszak jak na gospodarza przystało ksiądz musi mieszkać gdzieś w pobliżu. Podjeżdżamy dość blisko a tu niespodzianka - całe miasteczko ma ulice jednokierunkowe i rzecz jasna znajdujemy się nie po tej stronie co trzeba Zdegustowany

No dobra, w tył zwrot i jedziemy od drugiej strony. Tym razem trafiliśmy bez pudła. HURA!!!! Można wyleźć wreszcie z samochodu, jesteśmy na miejscu! Dzwonię do Pawła, mówi, żebyśmy zaczekali to po nas przyjdzie i faktycznie po chwili wreszcie znajoma buzia Wesoly

Okazuje się, że jadąc pod kościół minęliśmy Pawła dom, więc trzeba znów dookoła objechać. Odmawiam wejścia na nowo do samochodu! A w życiu! Nie ma mowy! Tym sposobem Paweł siada na moje miejsce, a ja z dzieciakami wędruję spacerkiem wzdłuż uliczki. Jeszcze fotka koliberka na tle kościoła i wreszcie w domu Wesoly

Ale super! Talamanca de Jarama to małe miasteczko, otoczone pagórkami i polami. Na horyzoncie rzecz jasna góry i to naprawdę bardzo wysokie. Najpierw gimnastyka, bo trzeba rozładować koliberka, potem Msza Św, bo nadal mamy niedzielę, a w drodze znalezienie otwartego kościoła i do tego jeszcze z Mszą Św można spokojnie zaliczyć do kategorii "cudowne zrządzenie losu" Tak więc Paweł został z marszu przez nas wykorzystany Mruga

Idziemy do kościoła. To nieduża budowla, ale przepiękna! Cała z jasnego kamienia, prezbiterium z XII wieku, przepiękne sklepienie - rewelacja. W samym kościółku można zakochać się na zabój! Zresztą prezbiterium wygląda tak:

Prawda, że piękne? Mnie urzekło!
A teraz coś o gospodarzu tego miejsca Wesoly

Paweł to bardzo mądry ksiądz, a przy tym z ogromnym sercem dla drugiego człowieka. To naprawdę czuć na każdym kroku. Jego troska o nas była niesamowita! Siłą rzeczy ta Msza Św jest niezapomnianym spotkaniem, do tego krótkie kazanie, ale tak pełne treści, że z przyjemnością go słuchałam. Sądząc z ciszy i skupienia dzieciaków, to one też Wesoly

Po Mszy Św czas na kolację Wesoly

Idziemy do domu. Jest późno wieczorem, uliczki puste, cisza wokoło, naprawdę urocze miejsce.
W kuchni narada co jemy i do dzieła:

Na zdjęciu wyraźnie widać kto pracuje, a kto tylko gada Zawstydzony

Jak dobrze jest wreszcie mieć perspektywę spania w łóżku! Do naszej dyspozycji dostajemy dwa pokoje i łazienkę. Terytorium "wspólne" to salon i kuchnia.
Salon wygląda tak:

To nasze pokoje: najpierw babski, potem męski. Dzieciaki uznały, że śpimy jak na wakacjach czyli panie w jednym pokoju, panowie w drugim.

Ustalamy plan gry na następny dzień. Cejot co prawda ma koncepcję leżenia do góry tyłkiem, ale szybko zmienia zdanie gdy dowiaduje się, że poniedziałek to jedyny dzień kiedy możemy zwiedzać Hiszpanię z Pawłem. Kolejne dni to już jego obowiązki, więc będziemy sobie radzić sami. Tym sposobem wybór pada na Toledo. Czyli plan jest taki: najpierw rano typowe śniadanie hiszpańskie, czyli ciurros (hm, zobaczymy rano co to takiego) a potem wycieczka do Toledo.
No dobrze. Na razie tyle, ciąg dalszy oczywiście nastąpi już niedługo, bo mi się czas skończył teraz, ale zdjęcia są wgrane, więc lada moment, pewnie jutro będzie o Toledo i Madrycie Wesoly

cejot